Recenzja książki Ucho Igielne Wiesława Myśliwskiego

Każda nowa książka Wiesława Myśliwskiego jest wielkim wydarzeniem literackim. Zwłaszcza że dwukrotny laureat Nagrody Literackiej Nike nie wydaje często. Jego poprzednia powieść Ostatnie rozdanie ukazała się w 2013 roku. Od połowy października mamy możliwość sięgnięcia po najnowszą – Ucho Igielne.

Recenzja książki Ucho Igielne

To piękna powieść o pamięci i przemijaniu. Główny bohater Ucha Igielnego snuje opowieść o swoim życiu. Wraz z nim wędrujemy po meandrach pamięci i wspominamy wydarzenia i osoby, które były dla niego ważne. Myśliwski pisze i analizuje relacje międzyludzkie. Od tych pierwotnych i najważniejszych np. syn – ojciec, syn – matka, poprzez relacje między kolegami, współlokatorami, czy zakochanymi.

Myśliwski pisze przede wszystkim o przemijaniu. Porusza temat historii i uwikłania w nią. Bohater podejmuje m.in. tematy I i II Wojny Światowej, wywiezienia Żydów z miasta, w którym mieszkał, stalinowskiej codzienności, która przypadła na jego młodość i czasów bliższych współczesności.

Pisarz zestawia, niemal konfrontuje ze sobą młodość i starość. Doprowadza do spotkania młodszej i starszej wersji swojego bohatera w wąskim Uchu Igielnym. To kolejna relacja, jaką zgłębia autor: ja-młody, a ja-dojrzały.

Ucho Igielne – wędrówka po meandrach pamięci

Książkę znajdziecie tutaj>>

A czym jest tytułowe Ucho Igielne? To jeden z najciekawszych zabytków w mieście, w którym wychował się główny bohater książki – dawna furta dominikańska, stanowiąca fragment średniowiecznych murów obronnych. Przejście w murze, większe na górze i zwężające się ku dołowi znajduje się na starych i dość stromych schodach. Takie Ucho Igielne znajduje się w Sandomierzu, w którym Wiesław Myśliwski uczęszczał do gimnazjum i liceum. Chociaż nazwa miasta, podobnie jak imię głównego bohatera nie pada w powieści. Przez tytułowe „ucho igielne” narrator spogląda na swoje życie.

Myśliwski pisze jak zawsze pięknie. Płynnie przechodzi od opowieści do opowieści. Każda historia jest punktem wyjścia, katalizatorem dla następnej. Kolejne opowieści zazębiają się, dlatego wspomnienia narratora stanowią jakby wspólną całość bez zbędnych pauz.

Temat przemijania, zmian, młodości, starości, pamięci jest wiodący w prozie Wiesława Myśliwskiego. Odnoszę wrażenie, że jego bohaterowie istnieją dzięki własnej pamięci, że dzięki ich pamięci istnieją inni, którzy byli dla nich ważni bardziej lub mniej.

Pisałam Wam już o tym, że uwielbiam prozę Myśliwskiego. Na jego najnowszej powieści się nie zawiodłam. Ucho Igielne nie jest książką, którą dałabym radę przeczytać jednym tchem, bo każdy fragment skłania do tego, żeby się nad nim przynajmniej chwilę zastanowić. To lektura, która wymaga spokoju i czasu. Jednak warto ją przeczytać.

Czytaliście już Ucho Igielne? Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii.

Najnowszą książkę Wiesława Myśliwskiego Ucho Igielne znajdziecie tutaj.