Sto pociech Wisława Szymborska – RECENZJA

Mamy fantastyczną wiadomość dla wszystkich fanów Wisławy Szymborskiej. Otóż na rynku wydawniczym za sprawą Wydawnictwa Znak pojawiło się Sto pociech – pierwsze po ponad 50 latach wznowienie zbioru wierszy noblistki!

Radość pisania

Sto pociech to ósmy autorski tomik poezji Wisławy Szymborskiej. Dotychczas ukazały się: Czarna piosenka, Chwila, Tutaj, Koniec i początek, Ludzie na moście, Wołanie do Yeti oraz Sól. Preludium tomu stanowi jeden z najbardziej znanych liryków poetki pt. Radość pisania.

Radość pisania
Możność utrwalania
Zemsta ręki śmiertelnej

W liczącym dwadzieścia siedem wierszy zbiorze znalazły się takie utwory, jak chociażby: Wietnam, Przylot, czy tytułowe Sto pociech. Szymborska w swoich wierszach pochyla się nad aktem artystycznej kreacji, jak zwykle dotyka zagadnienia złożoności ludzkiej egzystencji. Nawiązuje do figur antycznych (rozmowa Teotropii z Teodendrona w Mozaice bizantyjskiej), snuje refleksję obserwując świat zza ram okiennic (Pisanie w hotelu), czy też ukazuje groteskę spraw przyziemnych w obliczu śmierci (Ścięcie).

Sto pociech. Ocaleć od zapomnienia

Pisząc te swoje wiersze
zastanawiam się,
co w nich, za ile lat
wyda się śmieszne.

Już tylko czasem
ogarnia mnie strach.
W podróży.
W obcym mieście.

Podstawę wydania stanowi tom Sto pociech. Wiersze wydany w 1967 roku przez Państwowy Instytut Wydawniczy. Najnowsze wydanie urozmaicone jest rękopisami autorki, które umożliwiają prześledzenie procesu twórczego i stanowią niemałą gratkę dla fanów autorki.

Sto pociech jest ósmym tomem ukazującym się w prestiżowej kolekcji poezji Wisławy Szymborskiej. Jest to przepięknie wydany zbiór klasyki polskiej poezji, stanowiący wnikliwą analizę człowieczeństwa. Wspaniały pomysł na prezent i pozycja, którą warto jest mieć w swojej biblioteczce.