Boska ziemia – recenzja książki ojca Jaromiego

Boska ziemia autorstwa Stanisława Jaromiego ukazała się nakładem Wydawnictwa Znak. Opis z tyłu okładki stawia wiele pytań, na które odpowiedź w niej znajdziemy:

Czy Biblia mówi o wycinaniu lasów? Skąd się wziął mit, że ekologia to lewacka mrzonka, z którą katolikom jest nie po drodze? Po co papież zajmuje się zmianą klimatu? I co zrobić z tezą, że człowiek jest koroną stworzenia i może do woli eksploatować planetę?

Boska ziemia – trochę o książce

Z pewnością ogromny szacun dla ojca Stanisława za to, że podjął się tego tematu, z takiego właśnie punktu widzenia. Bo faktem jest, że ekologia kojarzy się raczej z, wyżej już wspomnianym, lewactwem. A przecież jednym z pierwszych ekologów był św. Franciszek z Asyżu. On to w piękny sposób nazywał stworzenia bratem lub siostrą, bo pochodzą od tego samego Stwórcy. I to praktycznie może być odpowiedzią na przytoczone przeze mnie wyżej pytania. Autor podkreśla, jak istotne jest, byśmy traktowali Ziemię jako swój dom, dar. A to że na hasło ekologia może nam cierpnąć skóra, jest spowodowane zachowaniem niektórych grup ekologicznych, które czasem bywają zbyt radykalne. A przesada nigdy nie jest dobrym wzorem do naśladowania.

Książkę znajdziecie tutaj>>

Książka jest naprawdę różnorodna. Zawiera trochę liczb, szacowania, co niekoniecznie jest ekscytujące. Ale mnie cieszyły wstawki w rozdziałach. Są to zarówno rozważania, modlitwy, dobre rady. A nawet coś na kształt rachunku sumienia. Niewątpliwie często i gęsto cytowaną postacią jest papież Franciszek. Możemy tu znaleźć osiem jego tekstów o ekologii. W jednym z nich proponuje nową listę uczynków miłosierdzia, uzupełnioną o zachwyt nad pięknem stworzenia i dbałość o świat, nasz dom wspólny. Cytowany jest też Jan Paweł II, który wyjaśniał, że nakaz Czyńcie sobie ziemię poddaną nie oznacza, że mamy do cna ją wyeksploatować. Ale abyśmy współpracowali z naturą, oddając w ten sposób cześć Stwórcy, dbając o to, czym nas obdarował.

Boska ziemia – recenzja książki

Nie zachwyciła mnie jednak tak do końca, jak chociażby recenzowana niedawno książka Na ratunek. Brakowało mi tu lekkości i luzu, być może właśnie ze względu na patos, jaki niesie ze sobą religia. Kilka wstawek politycznych też się tu znalazło.

Pod względem graficznym i tematycznym, Boska ziemia przypomina trochę Boskie zwierzęta Szymona Hołowni. Cieszy mnie, że książki o takiej tematyce są wydawane coraz częściej. Jeszcze bardziej cieszę się właśnie z tego, że ojciec Jaromi patrzy przez pryzmat teologii. Być może dzięki temu, sens książki trafi do większej ilości ludzi. I odczarujemy mit, że o środowisku mówią tylko ci z lewej strony.