Dario Correnti Trucizna – recenzja książki

Świetnym sposobem na to, żeby zainteresować czytelników, zwłaszcza tych, którzy zaczytują się w tajemniczych historiach, jest zaserwowanie im książki od autora, o którym wiadomo niewiele.

Dario Correnti. Co my właściwie o nim wiemy? To pseudonim, pod którym kryje się dwoje pisarzy strzegących swojej tożsamości. Ta współpraca nieźle im wychodzi. Przecież debiutancka książka Zmora, dość luźno oparta na historii Wampira z Bergamo, zainteresowała czytelników nie tylko we Włoszech. Po Zmorze przyszedł czas na Truciznę.

Nie zawsze ofiary i mordercy odpowiadają naszym oczekiwaniom

Dario Correnti przygotował dla fanów kryminałów i thrillerów kolejną odsłonę historii o redaktorach z działu kryminalnego. Marco Besana (już na emeryturze) i Ilaria Piatti (u progu kariery) mają przygotować materiał na temat bogatego Włocha, który zginął z rąk – ściślej – z łap niedźwiedzia w Gryzonii, w szwajcarskich górach i rodzinnych stronach Piatti.

Na miejscu okazuje się, że zagadkowych śmierci prominentnych włoskich mężczyzn było więcej, a wszystkie sprawiają wrażenie przypadkowych. Tyle wystarczy, żeby zaczęło się dziennikarskie śledztwo.

Co wspólnego z całą sprawą ma historia osiemnastowiecznej trucicielki, Giovanny Bonanno (postać autentyczna)?

Dario Correnti Trucizna – recenzja

Correnti dzieli fabułę na 3 części, a każda z nich odpowiada miesiącowi, w jakim toczy się śledztwo: lipiec, sierpień i grudzień. Besana i Piatti dążąc do poznania prawdy, mierzą się nie tylko z niechęcią redaktora naczelnego, ale przede wszystkim ze swoimi obawami i wątpliwościami. Tym samym czytelnik dostaje historię wielowarstwową. Jedną płaszczyzną jest śledztwo, kolejnymi życie prywatne bohaterów. Besana próbuje ogarnąć swoje życie po rozwodzie, co jest dość trudne, bo dorastający syn dostarcza kolejnych zmartwień. Z kolei Piatti wraca do miejsca, w którym miały miejsce wydarzenia będące źródłem jej traumy.

Przez książkę przetacza się korowód ciekawie skrojonych postaci. To m.in. bogate Włoszki, które w Gryzonii mają wypoczynkowe rezydencje. Każda z tych kobiet jest inna i każda posiada zestaw stereotypowych cech charakterystycznych. Brunella – kobieta znikąd, która została żoną bogatego męża – nie odnajduje się w snobistycznym towarzystwie, dodaje sobie animuszu wymuszoną wesołością, czy Vittoria – artsokratyczna, wyniosła, snobistyczna, zawsze nienaganna. Jednak wraz z rozwojem akcji okazuje się, że ta stereotypowość jest pozorna.

Trucizna to ciekawy thriller. To książka, którą z jednej strony czyta się lekko, z drugiej – zostaje w pamięci. Osadzenie większości akcji w Gryzonii, krainie kreowanej na piękną i jednocześnie mroczną, nadało całej fabule ciekawy klimat. Książka ma wszystko, co powinien mieć udany dreszczowiec. Zatem znajdziecie w niej tajemnicę do rozwiązania, tropy prowadzące na manowce, napięcie, zaskakujący zwrot akcji i rozwiązanie, które nie powinniśmy przewidzieć, jednak ja się go domyśliłam. I za to ode mnie mały minus, chociaż z drugiej strony, takie przedwczesne rozwiązanie zagadki też daje satysfakcję.

Historia, którą autorzy opowiadają czytelnikom w Truciźnie, jest całością. Nie czytałam Zmory, a nie miałam wrażenia, że jakieś fabularne wątki mi umykają.

Na koniec zdanie podsumowania: Trucizna to całkiem dobra książka, która ma szansę, żeby zyskać sympatię miłośników gatunku. Thriller znajdziecie w tym miejscu.