Dzieci wygnane – recenzja książki Moniki Odrobińskiej

Dzieci wygnane Moniki Odrobińskiej to książka wydana pod pieczą Wydawnictwa Znak Horyzont. Należy ona do serii Prawdziwe historie. Cały jej tytuł brzmi Tułacze losy małych Polaków w czasie II wojny światowej. Z pewnością najtrafniej oddaje sens tej książki notka biograficzna autorki, umieszczona na tylnej okładce: W reportażach dużą historię opowiada z perspektywy małych historii poszczególnych osób, rodzin i społeczności.

Dzieci wygnane – parę słów wprowadzenia

Książkę znajdziecie tutaj>>

Przede wszystkim z takich historii poszczególnych osób składa się ta książka. Najsmutniejsze jest to, że te osoby to dzieci. Niewątpliwie one pamiętają wojnę inaczej. Dziewięcioletni wtedy Mirek, trzyletnia Ola czy ośmioletnia Marysia nie wiedziały, dlaczego pewnego dnia dano im pół godziny na spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy. Skąd miały wiedzieć, dlaczego z rodzinami musiały ruszyć w nierzadko kilkutygodniową podróż wagonem bydlęcym. I niestety dosłownie tak właśnie byli traktowani – jak bydło. Pociąg zatrzymywał się w szczerym polu, przy kilkudziesięciostopniowym mrozie. Na środku niczego. Czyli podsumowując – Syberia. Tu byli świadkami przerażających scen. Głodu, nieludzkiej śmierci, morderczej pracy. Tutaj bezpowrotnie kończyło się ich dzieciństwo.

Dzieci wygnane – recenzja książki

Rozmówcy pani Odrobińskiej opowiadali historie, od których bezsprzecznie włos na głowie się jeży. Myślałby kto – cóż oni zrobili, czym sobie zasłużyli na taki los? Prawdy do końca nie pojmę. I te dzieci, bardzo często samotnie przemierzały tysiące kilometrów, by wrócić do ojczyzny. Po drodze trafiały do Iranu, Nowej Zelandii, Palestyny czy Indii. Nie sądziłam, że te kraje były tak bardzo zaangażowane w pomoc polskim sierotom. W rezultacie tamtejsze domy dziecka pękały w szwach, ale dzieciaki chociaż na chwilę mogły odpocząć. Bo na pewno nie zapomnieć. Wielokrotnie zdarzało się tak, że los postanowił połączyć ich z rodziną, rodzicami. Aczkolwiek po tak długiej rozłące to było spotkanie obcych sobie ludzi.

Podsumowując – dużo czasu zajęło mi przeczytanie tej książki, ale naprawdę warto po nią sięgnąć. To są historie ówczesnych świadków. Dzieci, których polityka nie interesowała. Z pewnością nie były to łatwe rozmowy, bowiem rozmówcy sięgali pamięcią do najbardziej traumatycznych przeżyć. Uszanujmy ich świadectwa, zwłaszcza w czasie osiemdziesiątej rocznicy wywózek na Syberię która przypada właśnie na ten rok.

Książkę znajdziecie tutaj.