nieRecenzja książki Do zobaczenia w piekle Sławomira Nieściura

Od razu powiem Wam, że nie jestem ani wielką fanką ani znawczynią serii, które są wydawane przez Fabrykę Słów w ramach cyklu Fabryczna Zona. Dlatego też czytelnicze zmierzenie się z Do zobaczenia w piekle Sławomira Nieściura było dla mnie wielkim wyzwaniem. Tym bardziej, że nie czytałam nigdy żadnych książek z Uniwersum S.T.A.L.K.E.R.

nieRecenzja książki Do zobaczenia w piekle Sławomira Nieściura

Dziś nie będę wystawiać oceny. Uważam, że przy moim poziomie znajomości tematu to nie byłoby fair wobec autora, wydawnictwa i wszystkich fanów. Dlatego postanowiłam, że napiszę Wam o tej lekturze jako pewnym moim eksperymencie. 😉

Do zobaczenia w piekle jest trzecią powieścią Sławomira Nieściura wchodzącą w skład cyklu S.T.A.L.K.E.R. Autor zapowiedział, że wraz z nią rozstaje się z tym projektem. W ramach cyklu ukazały się też powieści: Michała Gołkowskiego, Wiktora Noczkina, Krzysztofa Haladyna, Joanny Kanickiej i Jacka Klossa. Każdy z autorów tworzy historie swoich bohaterów, ale wszystkie mają miejsce w tym samym świecie.

Po pierwsze: przygotowanie

Jak do każdego eksperymentu, do tego też postanowiłam się przygotować. I tutaj niezastąpieni byli Paulina i Łukasz. To oni wprowadzili mnie w całą serię, w to uniwersum i rzeczywistość Zony. Po rozmowie z nimi, byłam pewna, że chcę podjąć te wyzwanie, bo ten fikcyjny świat okazał się bardzo interesujący.

Paulino, Łukaszu, jeszcze raz Wam dziękuję za pomoc.

Kolejnym etapem przygotowania było znalezienie wygodnego, bezpiecznego miejsca i okutanie się ciepłym kocem (kanapa okazała się idealna).

Po drugie: eksperyment właściwy

Jak to w przypadku eksperymentów czytelniczych bywa, zwłaszcza tych, podczas których decydujemy się na zaczynanie serii od ostatniej części, przez pierwsze 100 stron nie mogłam się połapać w tym, kto jest kim, kto z kim trzyma, a kto z kim walczy… Ale to – że tak powiem – na własne życzenie, bo opisana przez Nieściura historia jest fabularnie bardzo spójna. Dlatego postanowiłam bardziej skupić się na tym, jak wygląda świat Zony. A powiem Wam, że to niezwykła rzeczywistość.

Zona to teren skażony wybuchem reaktora. Jego granic patroluje wojsko, ale są też ludzie, którzy nie boją się jej przemierzać i badać – to naukowcy i stalkerzy. A to niebezpieczne miejsce i nie chodzi tu tylko o promieniowanie. Na jej terenie jest mnóstwo dziwacznych anomalii. Jedne z nich potrafią się nagle uaktywnić i spalić to, co akurat znalazło się w ich zasięgu. W obszarze oddziaływania innych zachwiane jest pole grawitacyjne. Jeszcze inne działają jak portale i przenoszą ludzi z miejsca na miejsce. Zona to też miejsce pełne mutantów i  straszne jest to,  że część z nich była kiedyś ludźmi… Bohaterzy Nieściura są twardzi, nie oszukujmy się – muszą tacy być, bo inaczej nie byliby w stanie przetrwać. To świat, który niepokoi i jednocześnie wciąga coraz głębiej.

Po trzecie: wnioski

Nie czytaj serii od końca, bo tracisz. Właśnie tak, miałam wrażenie, że większość historii umyka mi gdzieś miedzy wierszami, a szkoda, bo książka mi się podobała. Jest mocna, nie ma w niej subtelności ani ckliwości. Jest krwawa i brutalna.

Nie czytaj serii od końca, bo zostanie Ci niedosyt. Skoro już wiem, jak kończy się historia Rybina, Juspowa, Waruchina, Zelencewa, Abaszyna, Mietkina, Aloszy, Dimy i Siwego, to teraz chciałabym się dowiedzieć tego, jak się zaczyna.  🙄 Dlatego w przyszłości sięgnę po wcześniejsze powieści Sławomira Nieściura: pierwszą – Wedle zasług i drugą – Ostatniego zeżrą psy. Jeszcze nie zdecydowałam w jakiej kolejności.

Tak jak mówiłam na początku – oceny nie będzie. Ogólnie eksperyment uważam za udany. A teraz jestem ciekawa tego, czy Wam też zdarzyło się czytać serie od końca? Może jesteście fanami Fabrycznej Zony i chcecie mi polecić inne tytuły? A może znacie serię na tyle, że chcecie podzielić się swoją oceną? Możecie napisać komentarz lub ocenić książkę za pomocą suwaka „User Review” 😆

Książkę Do zobaczenia w piekle znajdziecie tutaj.