„Ten jeden dzień” Gayle Forman

Wbrew pozorom „Ten jeden dzień” nie jest książką tylko o miłości. Zamiast spodziewanego tkliwego romansu z Paryżem w tle, Gayle Forman serwuje nam historię o dorastaniu, poszukiwaniu indywidualnej drogi i najlepszej wersji własnego ja. A także opowieść o nieprzewidywalności ludzkiego losu oraz sile przyjaźni, która kończy się i zaczyna w zupełnie niezwykłych momentach.

Allyson jest idealnym spełnieniem wszystkich marzeń i planów swoich rodziców – dobra uczennica, przykładna córka, nad której wychowaniem czuwa całkowicie poświęcona temu zadaniu matka. Jednak uporządkowane i starannie zaplanowane życie przerywa wycieczka po Europie, podczas której Allyson na zawsze żegna się ze swoim dzieciństwem i wchodzi w świat dorosłości, przesyconej gwałtownymi uczuciami. Amerykańska nastolatka z włosami ściętymi na pazia oczarowuje tajemniczego Holendra Willema, który odkrywa przed nią uroki wolności i spontanicznych decyzji. Zauroczona młodym aktorem przeobraża się w Lulu, wyzwoloną i zadowoloną z życia dziewczynę, którą zawsze chciała być. Problem w tym, że romantyczna przygoda trwa tylko jeden jedyny dzień, a zostawia po sobie niezatarte piętno, nie tyle w sercu, co w umyśle Allyson, zdolnym od tej pory do patrzenia na świat w zupełnie inny sposób.

Gayle Forman stworzyła naprawdę dobrą powieść dla nastolatek. Poszukiwania Allyson, którym oddaje się bohaterka przez większą część książki, nie wynikają jedynie z chęci odnalezienia chłopaka, który zafundował jej pełen wrażeń dzień w Paryżu, a później w dziwnych okolicznościach znikł. Dziewczynie chodzi o coś znacznie więcej. O odnalezienie samej siebie, a nie realizowanie w gruncie rzeczy cudzej tożsamości, którą narzucili jej rodzice, przyjaciółka i szkoła. Allyson, pragnąc zadowolić wszystkich wokół, zupełnie zatraciła zdolność decydowania o własnym życiu i nieświadomie dostosowała się do reguł napisanych przez innych ludzi. Nowe wydarzenia sprawiają, że w przeciągu roku całkowicie przewartościowuje swoje plany, na nowo układa sobie stosunki z rodziną i zastanawia się, czy studia medyczne wybrane przez jej matkę, na pewno będą spełnieniem wszystkich marzeń.

Dlaczego ta książka może być atrakcyjna dla nastolatek? Bo Forman nie przesadza w żadną stronę. Allyson nie porzuca swojego dotychczasowego świata i nie przeobraża się w niegrzeczną anarchistkę. Dalej jest mądrą i rozsądną dziewczyną, znającą swoją wartość i zdolną walczyć o szczęście. Tylko zamiast uczyć się biologii, studiuje sztuki Szekspira, stając się jedną z najlepszych interpretatorek jego tragedii. Co więcej, w tekstach angielskiego barda doszukuje się odniesień do własnego życia, co raczej nie pasuje do stereotypu współczesnej, amerykańskiej nastolatki. Gdy chce ponownie wrócić do Paryża, by rozwikłać zagadkę Willema, po raz pierwszy w życiu zaczyna ciężko pracować. Uczy się też języka francuskiego, by bez żadnych kompleksów stanąć twarzą w twarz z pewną kobietą, która może pomóc jej w odnalezieniu utraconego przyjaciela. Allyson realizuje więc prawdziwą wersję siebie, którą do tej pory skrzętnie ukrywała w obawie przed reakcją innych ludzi.

Oczywiście, „Ten jeden dzień” można potratować jako przykład literatury popularnej, nie zachwycającej formą i językiem. Ot, kolejna opowiastka dla młodzieży. Przy odrobinie chęci uda się jednak odnaleźć w niej wszystkie głębsze sensy i przesłania, o których pisałam powyżej. Jeśli wierzyć w dydaktyczny charakter literatury, z książki Forman można się dużo nauczyć. Na przykład tego, że zawsze warto słuchać swojej intuicji, mieć odwagę się sprzeciwiać i podążać za marzeniami. Autorka udowadnia nam, że istnieje przeznaczenie i nic w naszym życiu nie dzieje się bez przyczyny. Nawet jeśli wydaje się, że to, co spotkało Allyson jest niesprawiedliwie i bolesne, w gruncie rzeczy pozwala jej dorosnąć i zacząć podążać najlepszą możliwą drogą. W świecie Lulu nie ma bowiem rzeczy niemożliwych i zawsze pozostaje nadzieja, że los wie, co jest dla nas dobre. A nam pozostaje w to uwierzyć i dać się ponieść wypadkom swojego życia.